Fluisterstem de mond gesnoerd

Wij urban knowmads hebben de baan in ons zien sterven. Ieder op zijn eigen moment met z’n eigen accenten.

Fluisterstem

In mijn loopbaan heb ik een aantal maal te lang gewacht om de realiteit te onderkennen. Zoals velen van ons heb ik de neiging gebeurtenissen uit het verleden te rechtvaardigen en te verklaren.

Er zijn namelijk momenten geweest waarop mijn fluisterstem zei: ‘dit klopt niet, code rood, stop!’ en dat ik dat niet deed. Mijn fluisterstem de mond snoerde. De vraag die ik me nu stel is ‘wat maakt dat ik niet geluisterd heb?’

Gouden kettingen?

Nu had ik geen bullshit job, zoals Astrid in een eerdere blog beschreef. Mijn financiële situatie maakte dat ik niet met gouden kettingen vastzat aan mijn baan. Mijn persoonlijke situatie was en is stabiel. Nog steeds dezelfde vrouw, hetzelfde huis met bijbehorende lage hypotheek en grote auto’s zijn geen noodzaak. Kortom, ik had financieel geen reden om niet naar mijn fluisterstem te luisteren. En toch . . . .

Eigenwijs? Waardering?

…..heb ik niet geluisterd. Wat dacht ik toen? Ging het me om waardering of was ik gewoon eigenwijs? Waar was ik naar op zoek? Nu besef ik dat ik het wilde begrijpen, de situatie wilde sturen, dat wat er gebeurde wilde verzachten (voor mijn team). De professionaliseringsslag die ik doorgevoerd had en die de verandering die aanstaande was mogelijk had gemaakt, gaf me toch recht van spreken?

Vals commitment

Het leidinggevende team dat ik bij elkaar gezet en opgeleid had kon ik toch niet in de steek laten. Ik nam mijn verantwoordelijkheid, ik hield vol, gaf niet op. Mijn commitment stond niet toe dat ik los liet! Uiteindelijk bracht mijn commitment me behoorlijk in de problemen. Mijn verstand zei: ‘Ik ga er toch niet vandoor als het even moeilijk wordt!’ ‘Ik onderdrukte die fluisterstem, die zo langzamerhand oorverdovend klonk.’

Mezelf in de steek laten

Je raad het al, de nieuwe omgeving trok zich niets aan van mijn argumenten om een goede balans te houden tussen de belangen van klanten, medewerkers en aandeelhouders. Mijn visie en bijbehorend commitment daarop werden niet begrepen. Mijn ideeën over wat gezond is voor een organisatie kwamen simpelweg niet meer overeen met die van de toenmalige aandeelhouders, waar financieel gewin voorop stond. Uiteindelijk scheidden onze wegen. Ik had mijn invloed overschat. Mijn conclusie is dat mijn fluisterstem eerder dan mijn verstand wist hoe het er voor stond. Door niet te luisteren heb ik mezelf in de steek gelaten.

De tijd heelt…

Ik had hersteltijd nodig, moest mezelf hervinden en herpakken. Inmiddels kan ik zeggen dat mijn kennis, kunde en ervaring onvervreemdbaar zijn. Welke stap ik ook zet, die neem ik altijd mee. Daar kan ik op verder bouwen. Dat geeft zekerheid en vertrouwen. Die fluisterstem, neem ik voortaan serieus. Hij bleek goud waard.

Door: Wybe.Braaksma@urbanknowmads.nl. Laat je verleiden door je oorverdovende fluisterstem om een andere weg in te slaan. Neem nu contact met ons op en ontdek de energie van veranderen.