Mensen houden vast aan hun baan totdat ze er bij wijze van spreken dood bij neervallen! Waarom wordt het gesprek of het niet beter is de wegen te scheiden pas gevoerd als het té laat is? Wat maakt het nou zo lastig om daar eerder mee te beginnen? Wat maakt dat we niet oprecht durven aangeven wat we zien, voelen of over waar wij zijn als mens of organisatie.
Dingen doen die je niet leuk vindt hóórt erbij
Als ik mijn loopbaan kandidaten, reeds ontslagen of onder zware druk, vraag waarom zij niet eerder op zoek gingen naar een andere uitdaging, krijg ik vaak het antwoord “Je moet in je werk nou eenmaal dingen doen die je niet leuk vindt of niet zo goed bij je passen”. Helemaal waar. Het leven, het werk is ondanks de vele “happiness predikers” niet alleen maar leuk. Toch is het antwoord dat ik krijg niet het echte antwoord op mijn vraag. Doorvragen leert dat zij meestal al tijden delen van zichzelf voor onbepaalde tijd hebben geparkeerd. Het doel? Het tegen wil en dank behouden van hun baan, uit angst voor verlies. Verlies van…..en dan volgt een heel rijtje, waaronder inkomen, status, macht.
Sterven in je baan
Ik merk dat mensen vaak vechten voor hun baan alsof hun leven ervan afhangt. Zij gaan door totdat het vuur, de passie is gedoofd. Wanneer ze gebutst, beschadigd, of uitgeblust bij ons om begeleiding vragen, is er vaak niet veel meer van hen over dan een kleurloze, bange functionaris. Gestorven in hun baan, zijn zij in veel gevallen slechts nog een schim van wie zij daadwerkelijk zijn. Als voorvechter van en begeleider bij talentontwikkeling pink ik dan maar weer een traantje weg. Het is inmiddels al meer 17 jaar geleden dat ik het onderwerp “in, door- en doorstroom” aansneed. Ervoor pleitte dat de communicatie met medewerkers zowel aan de voor- als achterdeur zorgvuldig werd gevoerd. In mijn beleving kan dat alleen als het gesprek over doorstroom naar een plek buiten de organisatie op tijd, oprecht en op een volwassen manier wordt gestart. In al die tijd lijkt er, uitzonderingen daar gelaten, niet veel te zijn veranderd. Nog bijna altijd wordt te lang gewacht en mondt een scheiden van de wegen uit in boosheid en verdriet. Luguber genoeg, een enkele keer letterlijk in de dood.
Baan je looppad
Een van de eerste vragen bij het banen van een nieuw looppad is: “Hoe lang is het geleden dat je merkte je dat jij en je werkgever uit elkaar groeiden?” Naar mijn mening is dat namelijk een fact of life. Banen of dienstverbanden voor het leven bestaan niet meer. Ik zie loopbanen meer als persoonlijke ontwikkeltrajecten waarin we ons eigen pad moeten vormgeven. Voor korte of langere tijd kunnen jij en je werkgever in volle tevredenheid samen op lopen. De ontwikkeling loopt dan min of meer parallel. Let op! Er komt een moment dat de paden uit elkaar beginnen te bewegen.
Als de verveling toeslaat, laat je verassen
Geef toe, al is het maar aan jezelf, dat je toe bent aan iets anders. Hoe raar het misschien klinkt, óók als je zelfstandig ondernemer bent. Laat geen delen van jezelf een zachte dood sterven omdat je koste wat het kost de ingeslagen weg wilt volhouden. Als jouw talenten niet langer worden gewaardeerd of passen bij de functie of ontwikkeling die de organisatie doormaakt, is het tijd om opnieuw te ijken. Gewoon omdat je het waard bent én omdat beweging, groeien en leven onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Persoonlijk risico
Kiezen voor je eigen pad betekent het nemen van een persoonlijk risico. Het inslaan van een nieuwe weg is een uitdaging en levert altijd vraagtekens op. Misschien zelfs onzekerheid of een gevoel van onrust, maar weet je, dat hoort bij groeien. Denk even terug aan het gevoel van trots, geluk of plezier dat je ervaarde op de momenten waarop je een persoonlijk risico nam en het lúkte.
Welk zetje heb jij nodig?
Jouw kennis en ervaring zijn uniek en deze neem je hoe dan ook mee. Ze zijn het fundament waarop je verder kunt groeien. Als je daarop durft te vertrouwen kun je met een gerust hart de baan in jezelf laten sterven. Wil je onderzoeken hoe je nieuw leven in je loopbaan blaast? Neem contact op of stuur een berichtje.
Astrid van Tongeren
UrbanKnowmads